اى ز سرو قدّ رعنا بر صنوبر طعنه‌زن           وى ز ماه روى زیبا مهر را رونق شکن

همچو من هر کس رخ و قد تو بیند تا ابد           فارغ است از دیدن خورشید و از سرو چمن

گر خرامى صبحدم در طرف باغ اى گل عذار           غنچه از شرم دهانت هیچ نگشاید دهن

اى تو شمع انجمن از فرط حُسن و دلبرى           هر کجا دارند خـوبان دو عـالم انجـمن

نسبت حُسن تو با یوسف نشاید داد از آنک           صد هزاران یوسفت افتاده در چاه ذقن

چشم جادویت نموده شرح بابل مختصر           بوى گیسویت شکسته رونق مشک ختن

کى توانم کرد وصف و چون توانم داد شرح           ز آنچه عشقت می‌کند اى نازنین با جان من

بس بود طبعم پریشان از غم زلفت مگر           با خیال قد رعـنایت کنم مـوزون سخن

در مـدیـح صـادر اول امـام پـنـجـمـیـن           کش بود مدّاح ذات ذوالجـلال ذوالـمنن

شبل حیدر سبط پیغمبر خدیو انس و جان           مخزن عـلم النـبیـّین کاشف سرّ و عـلن

حـضرت باقـر ضیـاى دیـده خـیر النسا           حـامى شـرع رسـول الله هـوادار سـنن

جلّ اجلاله تـوانایى که گر خـواهد کنى           روز، شب، خورشید، مه، افلاک، غبرا، مرد و زن

دى به یک ایماى او گردد بهار و خار، گل           بلبل و قمرى شوند از امر او زاغ و زغن

بى ولاى آن گل گـلزار دین نبـود، اگر           لاله خیزد در چمن یا سبزه روید از دمن

کوى او چون خانه حق قـبله اهل یقـین           اسم او چون اسم اعظم دافع رنج و محن

هم به آدم شد مغیث و هم به نوح آمد معین           هم به عیسى گفت: کلّم هم به موسى گفت: لن

من چه گویم وصف ذاتش جز که عجز آرم به پیش           دُرّ دریاى حـقـیقت را که می‌داند ثمن؟